به گزارش دوربین خبر،
مازندران ، حال و هوای عید نداشت؟
احسان محمدی پور
توسعه_فرهنگی بعنوان یکی از شاخص های اصلی توسعه پایدار است که موجب می شود جامعه کنترل موثرتری بر محیط طبیعی و اجتماعی اعمال می کند.
تعریفیونسکو از توسعه فرهنگی؛ توسعه و پیشرفت زندگی یک جامعه با هدف تحقق ارزش های فرهنگی، به صورتی که با واقعیت کلی توسعه اقتصادی و اجتماعی هماهنگ شده باشد.
توسعه فرهنگی خاصیت ملی دارد و درون هر کشور و جامعه ای بطور خاص انجام می شود.
در مفهوم توسعه پایدار، در واقع نوعی داوری ارزشی مبتنی بر فرهنگ ، به رسمیت شناخته شده و توسعه در قالب آن مطرح شد.
دوم مرداد ۹۷ مصادف بود با اول فردینه_ماه سال۱۵۳۰ تبری و آغاز سال نو تبری که ریشه در فرهنگ اصیل تبرستان دارد:
اما در مازندران چقدر به این مهم پرداخته شد؟
تا چه اندازه مردم با این مناسبت فرهنگی بزرگ آشنا هستند و ارتباط برقرار کردند؟
چند برنامه و همایش و سمینار و حتی کار تحقیقاتی و علمی با خروجی و اطلاع رسانی مناسب انجام شد؟
با این توضیحات به راحتی می توان فهمید که مازندران تا چه اندازه از توسعه فرهنگی عقب است و اساسا در مازندران دغدغه فرهنگ وجود ندارد و نهایتا خروجی آن سریال_پایتخت می شود که همه به تمسخر یک لهجه و فرهنگ می خندند ولی از غنا و ظرفیت های فرهنگ اصیل خود بی خبر هستند
هیچ همایش و ویژه برنامه خاصی بمناسبت این روز بزرگ برگزار نشد جز چند برنامه در استان که به همت علاقمندان فرهنگ و درواقع نیروهای خودجوش مردمی که همت کردند تا این مناسبت در سکوت و فراموشی قرار نگیرد.
واجب بود مدیران اجرایی و نمایندگان استان برای این روز برنامه ریزی خاصی داشته باشند و برای آن یک ویژه برنامه در نظر بگیرند تا وزیر مازندرانی در روز بزرگداشت نیما_یوشیج از صحبت کردن به زبان تبری فرار نکند و حتی کلمات تبری را از روی کاغذ اشتباه نخواند.
دوستان، عید بود و مردم خسته این رو ها از مشکلات اقتصادی بوی عید را بخاطر عدم برنامه ریزی فرهنگی درست درک نکردند.
شاید اگر صدا و سیما و فضای شهر و روستای بوی عید تبری می گرفت به شادی و شادابی مردم استان کمک قابل توجهی می شد.
و مردم برای حفظ و گرامیداشت سنت ها انگیزه بیشتری پیدا می کردند.
امیدوارم ابتدا متولیان فرهنگی استان تلاش کنند با برنامه ریزی طرحی را ارائه کنند تا در سالهای آینده این مناسبت با حال و هوای خاص تری برگزار شود و مردم رنگ و بوی فرهنگ غنی #تبری را در زندگی روزمره خود لمس کنند.
هر جامعه با فرهنگ خود زنده است و ما به توسعه پایدار نخواهیم رسید اگر به فرهنگ بومی جدی تر و هدفمندتر نپردازیم.