به گزارش دوربین خبر،
«آنچه ما در رسانهها میسازیم دنیایی دیگر است»
علی اکبر قاضیزاده (روزنامه نگار و پژوهشگر حوزه رسانه و ارتباطات)
مردم خیلی وقت است که دیگر به ما رسانهها اعتماد ندارند. چون به آنها چیزی نمیدهیم. خودتان روزنامهها و خبرگزاریها را باز کنید و بگویید چه چیزی در اختیار مردم قرار داده میشود که زندگی خودشان را حداقل در سطح و نه در عمق لمس کنند. واضحتر بگویم اصلاً ما روزنامهنگارها چه میدانیم که بخواهیم به مردم بگوییم؟ درباره دعوای ایران و آمریکا چه میدانیم؟ اصلا دعوا بر سر چیست؟ چرا هیچکدام از رسانهها نمیپرسند آقای ظریف این چند روز کجاست؟ ما رسانهها باید جواب این سؤالها را بدانیم. مگر ما روزنامهنگار نیستیم؟..ما رسانهها هنوز با مردم پردهپوشی میکنیم. همین که حرفی نزنیم و تیتر اول رسانهمان اخبار بیاهمیت باشد، یعنی دروغ گفتهایم.
الان روزنامهنگارها مثل آدم کوکی صبح به صبح ساعت میزنند، وارد تحریریه میشوند و میگویند وای چقدر هوا گرمه، بعد کولر روشن میکنند، چای میریزند، پشت سیستم مینشینند، شروع به سرچ کردن و با «وی گفت» و «وی همچنین افزود» خبر تولید میکنند.
یکی از بدترین مدهای امروز این است که در خبرها اغراق شده حرف میزنیم؛ «دیجیتال همه جا را درنوردید»، «مدیران ما شعور ندارند!»، «اصفهان بحران آب دارد؛ شهری که تا ۵ سال پیش آب داشت»، «تهران با بحران ترافیک سروکار دارد؛ تهرانی که قرار بود تا ۲ سال پیش نداشته باشد» و «مشکل گلودرد استان البرز را از پا انداخت»؛ این چه مدل جملهبندی است؟ همه شبیه هم هستند.
«رسانههای اجتماعی به این خاطر در کشور ما از چنین محبوبیتی برخوردار شدهاند که سوژههای ملموستر و دیدنیتری برای مردم دارند و به مطالبی میپردازند که مردم با آنها درگیر هستند. مردم با نان و آب و تلویزیون درگیر هستند، اما آنچه ما در رسانهها برایشان میسازیم دنیایی دیگری است که هیچ ارتباطی با زندگی واقعی آنها ندارد رسانههای اجتماعی به این خاطر در کشور ما از چنین محبوبیتی برخوردار شدهاند که سوژههای ملموستر و دیدنیتری برای مردم دارند و به مطالبی میپردازند که مردم با آنها درگیر هستند.
ما روزنامهنگاری بلد نیستیم. کدام یک از روزنامهنگارها عادت به مرتب کتاب خواندن، نمایش دیدن، فیلم روز دیدن، قهوهخانه نشستن، کنسرت رفتن و با مردم زندگی کردن یا به قول سیاوش کسرایی پا به پای شادمانیهای مردم پای کوبیدن را دارند؟ باید یاد بگیریم که با مردم باشیم، با آنها بنشینیم و بلند شویم، اما روزنامهنگارهای امروز از مردم فاصله گرفتهاند
در واقع یکی از دلایلی که روزنامهنگاری و رسانههای ما به این نقطه بسیار درخشان(!) رسیدهاند، این است که به جای اینکه محرمعلی خان از بیرون بیاید، یک نفر را از داخل مامور این کار کردند. در واقع امتیاز مدیریت را به کسی دادند که قابل اعتماد باشد و بتواند از درون برای روزنامهنگاران محدودیت ایجاد کنند.